Daar kan ik het mee doen. Ze stonden me te woord, begreep ik, met een blijkbaar groter vertrouwen in zichzelf dan in een intermediair en schreven het stuk voor het gemak en te mijner lering maar zelf.’De inhoud van het werk van De Vier Evangelisten’ luidt de titel van hun notitie, een filosofische verhandeling over het en hun kunstenaarschap. Laat ik er dan, voor het gemak, ook maar gelijk mee beginnen.
Het sleutelbegrip in hun denken:’Waarschijnlijk zijn wij vieren onverbeterlijke dromers, in ieder geval behept met een zekere onhandigheid om een idee in daden om te zetten. Maar we proberen de luiheid die daaruit voortkomt te lijf te gaan en iets te maken. Hoeveel we ook fantaseren, iedere keer zijn we bereid terug te gaan naar het concrete, het materiaal dat we kunnen krijgen, hout, plastic, verf e.d. om daarmee iets te maken wat we in ons hoofd hebben. Maar er blijft altijd een kloof tussen wat je denkt te maken en de stapel hout die voor je ligt. En die kloof is niet minder diep als het ding uiteindelijk af is. 'Ook al probeer je idee en werk zo dicht mogelijk bijeen te trekken, je krijgt een geweldig pak op je donder als dat wat je zojuist gemaakt hebt niet strookt met je gedachten erover. Daar komt angst uit voort. De spanning om oog in oog te staan met je werk wordt verlicht als je ineens hoort dat iemand naast je een pilsje open maakt, of minder banaal, als de ander je zegt dat er iets in het werk te ontdekken valt, dat er nieuwe verrassingen zijn te vinden. Juist door de aanwezigheid van de anderen worden de installaties tot een wereld waarin zich nieuwe dingen kunnen gaan afspelen en die ‘ondanks’ je betrokkenheid en aandacht zich los gaan maken. Vanaf dat moment ben je niet veel meer dan een tuinman die in het park zo nu en dan een pad mag aanharken. Dat gevoel brengt een ongekende opluchting met zich mee.
